همیشه کار برای کودکان و نوجوانان از جذابیت خاصی برخوردار است. هر چند آثار به نام «کودکان» کلیک می خورد اما با استقبال سایر سنین نیز روبرو می شود که فیلم های سینمایی «کلاه قرمزی» و سریال های آن را نیز می توان در همین راستا یافت.
به گزارش گروه فرهنگی سراج24، این روزها «شهر موش‌ها2» در حالی به مرحله اکران رسیده که پس از سال‌ها بار دیگر فضای نوستالژیک به دنیای سینمای ایران بازگشته و کودکانی دیروز و جوانان امروز به تماشای نسل جدید موش های دوران کودکی شان نشسته اند.
برخلاف کلاه قرمزی که حتی بعد از گذشت 20 سال، هنوز بچه است، شیطنت هایش را ادامه می دهد و هیچ وقت راجع به سن و سالش حرفی زده نمی شود؛ مرضیه برومند تصمیم گرفته تا موش هایش، بر اثر گذشت زمان بزرگ شوند و بعد از 30 سال، سن و سالی میان 40 سال به بالا داشته باشند. بعضی از آنها با هم ازدواج کرده اند، بعضی ها بچه دارند و ... مهمترین نکته اینجاست که همگی تقریبا شخصیت های دوران کودکی شان را حفظ کرده اند. در «شهر موش ها2» دیگر این شخصیت های محبوب خبرساز نیستند، آنها صرفا پدر و مادرهایی هستند که در جریان قصه بچه هایشان قرار می گیرند.
نکته قابل توجه در «شهر موش‌ها2» این است که یک فیلم نوستالژیک توانسته با ظرفیت تمام ایرانی و بهره گیری از استعدادهای ناب جوان ایرانی با تلفیقی از هنر عروسک‌گردانی، دوبلوری، کارگردانی و ... محبوب شود.
محبوبیت «شهر موش‌ها2» فارغ از حس نوستالژیکی که به مخاطبان خود القا می کند، نشات گرفته از هنر و امکانات ایرانی است.
«شهر موش‌ها2» نوستالژی ای است که شاید هیچ وقت بچه های دهه ۶۰ آن را فراموش نکنند. بچه موش های دهه ۶۰ که بچه موش بودند و به مدرسه موش ها می رفتند، حالا بعد از گذشت ۲۰ سال، بزرگ و پیر شده اند و برای خود خانوادهای تشکیل داده اند و شهری فانتزی درست کرده اند.
فیلم به صورت دراماتیک و سینمایی آغاز می شود و موش ها درحال زندگی در شهری هستند که خود آن را ساخته اند. یک زندگی بسیار فانتزی و سینمایی در قرن حاضر و هر کدام دارای جایگاه و پستی در شهر خود هستند. از رستوران به سبک امروزی گرفته تا خبرگزاری موشنا، ژاندارمری، بیمارستان، پارک، مدرسه و ...، همه عناصر یک زندگی امروزی را دارند. فیلم به شکل فانتزی با شروع سال تحصیلی جدید در مدرسه موش ها و با ورود معلم جوان آغاز شد و به شکلی جلو برده شد که معرفی کاراکترهای موش هایی شود که در دهه ۶۰ بچه بودند.
فیلم جلوه های بصری بسیار خوبی را برای مخاطب ایجاد می کند، به طوری که دیدن این صحنه ها برای او لذت بخش است. ولی داستان کم مایه ای دارد و در انتهای داستان هم همانند فیلم های ایرانی به ازدواجی منجر می شود و فیلم با ازدواج کاراکتر جدید وارد شده یعنی کرال موش و موش خدمتکار که از جوانی قصد ازدواج داشتند، به پایان می رسد.
در کل می توان «شهر موش‌ها2» را فیلمی قابل توجه در دهه90 دانست. کارگردان در این فیلم نشان می دهد که جامعه شناسی خوبی از محیط اجتماعی خود دارد و برخلاف «فیلم های جشنواره ای» به سیاه نمایی و نقاط تلخ جامعه دامن نمی زند!
البته نمی توان مدعی شد که «شهر موش‌ها2» عاری از از هر نوع عیب و ایراد محتوایی است. برخی انحرافات امروز به داستان موش های دهه60 نیز نفوذ کرده و انگار تهاجم فرهنگی به «شهر موش‌ها2» هم رسیده است. همانجا که دو تا گربه (بچه های اسمش رو نبر) خوشحال شدن از اینکه "پیشو" را پیدا کرده اند و قرار می گذارند به شهر موش ها حمله کنند. به همین بهانه بساط عیش و نوش و میهمانی آغاز می شود. تا اینجا امری طبیعی اتفاق می افتد؛ اما زمانی که سکانس رقص و آهنگ و آواز و در نهایت نوشیدن آب به سبک مشروب خوری (زدن لیوان های آب به یکدیگر) جلو می رود، به خوبی می توان دریافت که حتی شهر موش ها نیز از خطرات تهاجم فرهنگی در امان نبوده و نیست.
علی ایحال و با تمامی این تفاسیر باید اذعان نمود که «مرضیه برومند» که ید طولایی در هنر عروسک‌گردانی دارند، به خوبی سلیقه مخاطب را شناخته و مخاطب نیز با حضور در سالن های سینما و رصد اتفاقاتی که قرار است در «شهر موش‌ها2» به وقوع بپیوندد، عملا به تمامی عوامل آن دست مریزاد و خسته نباشید می گوید!
البته در پایان هم نباید به راحتی از کنار حضور و حمایت برخی عوامل «شهر موش‌ها2» در روزهای فتنه گذشت. حمایتی که حالا در «شهر موش‌ها2» نشان می دهد حتی این جماعت شیفته غرب نیز به این نقطه رسیده اند که یک کار کاملا ایرانی تا چه اندازه با سلیقه مخاطب ایرانی سازگار است و می تواند برای او لذت بخش باشد.
نقطه ای که آرزومندیم هر چه زودتر همه جامعه هنری کشور به آن برسند و دیگری کسی به امید «جشنواره های خارجی» دست به دوربین نبرد.
